Mozaik

  
  Ne kadar hayata karşı cesurduk küçükken..Hiç düşünmeden plan kurmadan oyunlar oynardık.Hiç kaygımız olmazdı.Hep sonraki günü heyecanla bekleyip arkadaşlarımızı arardık.Cesurduk;belki arada bir korkak..Kaçarsak kurtulurduk korkularımızdan.Çünkü bilirdik;biz mutlaka birileri tarafından korunurduk ve her gece gün ışığında sadece doğayı düşünürdük.Hiç kaygımız olmazdı;yiyecek aşımız bize göre kaygısız

başımız..Biz böyle inanırdık.Çünkü çocuktuk.Hayat pembeydi;biz de öyle..Ama dedim ya;çocuktuk.Koştuk,yorulmadan koştuk.Çünkü ruhumuz,bedenimiz hayatın katı tarafıyla muhatap olmamıştı.Sadece çocuktuk.Farkedemedik;geleceğe dair oynadığımız hayatın reklamını..
 
  Kişi sindirebilmişse kabullenebilmişse çocukken mutlu olabildiyse ya da öyle zannedip yaşayabilmişse işte o zaman bugün şimdiki kendisidir artık.Bugüne ne getirdiyse çocukluğundan kalan içindeki çözemediği anlamsız korkuları ve atamadığı adımları..Onu engelleyen gelişmesini önleyen o çocuksu kaygıları..Ve artık kendisiyle yüzleşme kaçınılmaz olduğunda kadere teslimiyet başlar ya da bir isyan..Çünkü o ihtiyaç duyulan olmuştur.Sorumluluklarını taşıdığı bireylere sahiptir.Ben olmaktan çıkmıştır.Duygusallık,ruhen eksiklik;bunlara göre davranma zamanı ona göre lükstür.Çünkü artık ergen değildir;genç değildir.Gelişmiş bir insan yaşına gelmiştir.Görevini bu dünyada hiç usanmadan devam ettirmelidir.Onun şöyle bir lüksü yoktur;'Benim için her şeyi yapın.' Bu cümle onu kesinlikle tanımlamaz.O bu evrene mutlaka bir anlamı,bir gayeyi,bir eksiği tamamlamak için gelmiştir.O bir bütünün eksik parçasıdır.
 
  İnsan;sadece ne olduğunu bulmalı.Neden bu dünyaya geldiğini bilmeli.Kişiliği elverdiğince bir amaca hizmet etmeli.Ben varım diyebilmesi için yokluğunda varlığı özlenmelidir..