Yaşamım son bulana kadar kalabalık bir ruh ordusunun içinde ite kaka ilerlemek zorunda olduğum gerçeği..Dedim ya;sindirmek..Bana lazım olan inanç kavramı..Herkes bir şeylere inanır.Ne eksikse onunla tamamlanır.Ayağına basıldığı an kişinin;kişi yanında olması gerekenin ismini çağırır.O benim için yaradandır ya da diğer bir ruh için bilemem..
Ben dünya denen bu kaosun içinde kendime nefes alabileceğim bir yer arıyorum.Onu defalarca buluyor ve defalarca kaybediyorum.Kalp atışı gibi..Bazen bulduğumu sanıyorum.Belki bana öyle geliyor.Benzetiyorum dünyayı omuzlarımızın üstündeki düşünen gören ve duyan başımıza..Sonra emin oluyorum;bir süre böyle yaşıyorum.Karmakarışık..Biraz öyle,biraz böyle..Gece ve gündüz gibi..Soğuk ve sıcak gibi..Melek ve şeytan gibi,vs..
Dünya da böyle..Yani ölmedikçe gömülmüyorsun..Yaşıyorsun ve dünya da dönüyor..Küçük ruhlar-kastettiğim olgunlaşmamış-;gözleri açılmadığı sürece fark etmedikçe tereddüt bile etmeden maddenin peşinde..Yani ben seçiyorum,bazen seçiliyorum ve anlıyorum;kaderimizi anladığımız kadar yaşıyoruz ve fark ettiğimiz an kesinlikle sınandığımız andır.Yani küçük bir limon gibi..Sıkılmadıkça oyulmadıkça onun suyunu vermediği gibi..Ve benim ihtiyacım sadece yaradanım..Diliyorum;bundan sonra bana yazacağı roller en kolayları olsun..
* Tülay Gümüş
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder