26.08.2013

Mutsuz insan;mutlu gibi insan..

               
 
  İzliyorum. Görüyorum. Birbirinden hoşnut olmayan insanların çeşitli yüzleriyle hiçbir şey olmamış gibi,sırf zaman geçirmek için birbirlerine yaptıkları serenatlar,sanki birbirleri için fışkıran pozitif enerji... Beni bayağı düşündürüyor.

  Ben biraz deli,eserekli biraz da sizin anlamayacağınız şekilde merhametli olabilirim. Bazen değişik hamleler de yapabilirim. Her insanda olduğu gibi konuşmama hakkımı kullanıp aleyhimde delil bırakmak istemem. Benden memnun ve benimle sohbeti sıcak olan arkadaşlarım,zaman zaman samimi bulmadığım sıkıntılar yaratıyor. Ben kendi çapımda,içinde bulunduğum alışılagelmiş sıkıntılarımın içinde kendi kendime bir yol arıyorum. Bazen isyan bazen hamt ediyorum. Herkesin kendine göre taşıyabileceği sıkıntılar olabilir. Kimse kimsenin sıkıntısını çok fazla önemsemeyebilir. Ama yakın arkadaşlarım ve akrabalarım hayatımızın başlangıcına baksın. Gerçekten emin olduğum;iskeletime kadar samimi,benliğim kadar içten,yaşadığım kadar gerçekçi olmaya çalıştığım... Zaman zaman bir araya gelip beni çekiştirebilir,benimle dalga geçebilirsiniz. Bunları ben izin verdiğim için yapabilirsiniz.

  Kendinizi anlatma çabanız,kimilerine sıkıcı gelebilir. Benim için her insan;tasvip etmediğim davranışlarda ve kişilikte olmuş olsa bile,eğer benden küçücük bir fikir,tavsiye ya da samimi değilse zaman geçirmek için hayatıma girmek istiyorsa bunu yapabilir. Ben ona rest çekemem. Karakterim ölçüsünde uzaklaşma hakkımı kullanırım. Tabiatıyla bir sorunlar zincirinin içindeyim. Birtakım çare bulma ya da karar alma aşamasında hiç kimseyle eğlenemem,hiçbir şey yokmuş gibi sürekli alışılmış acıya ortak olamam. 


  Dedim ya;benim hakkımda konuşup benimle dalga geçebilir,eğlenebilirsiniz. Ben izin verdiğim için... Soru şu;n'asıl izin verdim? Beni görmen için gözlük takmana,duyman için kulak kabartmana;ona buna sormana,başka bir Tülay aramana gerçekten lüzum yok. Dedim ya,bir kere hayatıma girdiysen bu koşulsuz olmuştur. Çünkü maddeciliği,vb. her şeyi yola çıktığımda,kendimi fark ettiğimde başlangıçta bıraktım. Çok doğal,insancıl şeyler... Ama insan hayatta öyle şeyler yaşıyor,taşıyor,duyuyor ki onlarla baş ederken bu saçma egoların yanımda olması mümkün değil;çünkü hayat öyle sarsıyor ki üstümden birer birer kendiliğinden döküldüler. Ama bazen şunu hissediyorum:Biraz ikiyüzlü davransam olmadığım gibi,karşımdakinin benim gibi olmadığını düşünüp empati yapmasam ne gerek var;mutsuz insan,mutlu gibi insan..

  Her insanda olan bu saydığım çirkin meziyetler,artık benim için bir anlam taşımıyor. Belli bir yaşa geldim. Ergenlik ve biraz üstü düşünceler bunlar. Siz hala bunları yanınızda tutuyor musunuz? Yoksa hala o kadar sarsılmadınız mı? Onlar hala sizden dökülmediler mi? Hala geçmişle yaşayıp gelecekteki kendinizden ne bekliyorsunuz? Birbirinizi sevmiyorsanız bu şakşakçılık neden? Neden hiçbir şey olmamış gibi iltifatlar,iltifatlar?.Şundan emin olun ki size ne hissettiriyorsam ben oyum.Peki siz ne hissettiriyorsanız o musunuz? *


* Tülay Özdemir

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...