Bugün ne kadar yorgun hissediyorum..Bir çıkış yolu arıyorum.Bir ceviz misaline döndüm.Kırılması zor;içindeki değerli..Kendi içimde kayboluyorum.Karanlığın içine üzülüyorum.Görebiliyorum içimdeki o karmaşadan oluşmuş labirentleri..Girmeye bile cesaret edemiyorum.Neden,biliyor musun çünkü her aradığımda yolumu hep buluyorum.Merak etmek istiyorum.Soru sormak cevabını veremesinler istiyorum.Adalet istiyorum ama dünyanın bir yerinde adalet isterler diye korkuyorum.Elektrikler sönsün istiyorum ve karanlık yetmezmişçesine gözlerimi kapatmak ve açmamak istiyorum.Ve dert yanmak istiyorum.Ve karşımdaki,derdin ne olduğunu bilmesin istiyorum.Konuşmak istiyorum.Ve sormak istiyorum.Bana bilmediklerimi anlatsınlar istiyorum.Karşı çıksınlar istiyorum.Nasihat etsinler ve beni inandırsınlar istiyorum. Ve korkularımın aslında beynimin bana oyunu olduğunu birisinin söylemesini istiyorum.Ama bunları bana tuzu kuru çamaşırı beyaz başı dik birisinin söylemesini istiyorum.Ve ben ona sadece kahkahayla gülmek gülmek ve gülelim istiyorum..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder