Bugün mütevazı olmaktan bahsedeceğim..Hiç kimse kendine kibirliliği yakıştıramaz.Mesela sorulduğunda; "Ben çok alçak gönüllüyüm.Her yere uyarım.Kılı kırk yarmam.Armudun sapı;üzümün çöpü demem." derler.Yani bunları söylemekle kendisinin mütevazı mı olduğu çıkar ortaya?Yoksa; "Ayinesi iştir kişinin;lafa bakılmaz." atasözü böyle kişilikler için de söylenmiş olabilir mi?
Mesela ben bu yazıyı yazarken kendime bile; "Bu ne cüret?Sen yazı yazacak birilerine ahkam kesecek kadar engin bilgilere sahip değilsin." diye soruyorum.Sonra cevabında; "Ben zaten yazmıyorum,konuşuyorum;böyle yaşıyorum,böyle hissediyorum." Bu zamana kadar hayatımda rastladığım yaşadığım ortamda;yakınımda,uzağımda yani yol aldığım her yerde bu tip insanlarla kesinlikle muhatap oldum.Bizler inanan olarak bir türlü peygamber efendimizi iyi anlayamıyoruz.Onun için 'gelmiş geçmiş en iyi insan' diyoruz.Bunun için bile kişinin kendinden şüphe etmesi gerekir.Çünkü "O",Allah'ın sevgilisi diye nitelendirilmiş rahmanın ismiyle yazılmış..Ne cüretse "O"na 'gelmiş geçmiş en iyi insan' demenin,hâşâ,"O"nu bir platformda yarıştırmaktan hiçbir farkı kalmaz.Ben kendi adıma üzülüyorum..
Öyle insanlar gördüm ki ihtiyacı varken kimseye el açmayan..Öyle insanlar da gördüm ki el açtıkça zenginleyen..Peygamber efendimizi alçak gönüllülüğüyle,mütevazı kişiliğiyle,şefkatiyle ve merhametiyle tanırız.Biz onu ne kadar çok yaşıyoruz ki eğer müslümansak..Ha diyelim değiliz;bu bizim ukala olmamızı geldiğimiz yeri unutmamızı ve maddeyle insanlaşmayı asla gerektirmez..
Görgü,eğitim,anlayış bunlara meraklı olana..Çünkü bana göre her şeyin sanatçısı olabilir.Dürüst bir yaşamın insanı olmak sertifika gerektirmez."Bu tuzlu,bu çok acı,bu çok çirkin,bu çok tatsız,bu çok küçük,ben ona mı layığım,vb." gibi büyük sözler;küçük lokmalar..Neydik,ne olduk,ne olacağız..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder