'Bütün acılara dayanılır,yeter ki ekmeğin olsun.'
Miguel de Cervantes
Yani şöyle diyebilir miyiz o zaman;acı çeken birini,maddi ya da manevi olsun,tedavi etmek için bir lokantaya götürmek yapılan en büyük iyilik olurdu ona.Yemeğe çorbayla başlayıp,sıcak-ara sıcak,sonucunda karnı doyduğunda ne acıdan eser kalırdı ne de kaybettiklerinden;eğer ona insan demeseydik..Ama yazar bana şöyle düşündürdü;yaşamın insanın önüne sunduğu birtakım engeller ve sıkıntılar bireyin paylaşımlarına bağlıdır.Onun sahip olduklarının ve değer verdiklerinin karşılığında sisteminin neye göre hassas olduğu ortaya çıkar.Bu yemek yemek ya da yememek gibi kişisel ihtiyaçlarını görememeye kadar gider.Yani burada maksat kişi acı çektiğinde kendini şu şekilde ifade edebilir:Sosyal hayattan varlığını çekmek içe kapanmak yalnız kalmak onun seçimidir.
İnsanlar acı çektiğinde yemek de dahil onun yararına olan hiçbir ihtiyaca onay vermeyebilir.Çünkü acı her insana göre değişir.Cervantes ekmek demekle şunu da kastetmiş olabilir;'Ekmeği isteyecek kadar yaşam sevincimiz olsun yeter ki.'
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder